جوانی
اي داد از آنكه آتش عشــق جـــوانيم
روشن نكــردتيــره شب زنــدگانيم
افتاده ام زچشمت اگر چون زلال اشك
در دامـنت هـلاك دمـي مهربا نــي ام
من آشناي عشق تو بودم به صـد نشان
چون لاله اي به داغ دلي شد نــشانيم
اي نو بهار من چه شد آغوش سبــز تو
كاكنون به باد رفته زبـــاد خــزاني ام
بشكسته ام دلت كه گدايي مكن زغـير
ليلي شدم دمي كه تو مجنون بخوانيم
با من بمــان نفــسي تا كــه باز هـست
منت پذير عشـق تو شيرينــي زبانيم
مهدي بگو سخني زان شكــر فــروش
‹‹از زنـــدگانيـــم گلـــه دارد جـــوانيم››