گوشه محراب
هـــــلال ابــروي يــارم چو مــاه نو بنمـــود
گره زكار فروبسته ام زابـروان بگشـــود
به خون دل هر آنكه وضـو كرد وقت سحـــر
بشست صورت جان را زمستعـار وجـــود
خم است گوشه ي محراب و مست مي آيــي
نماز خسته دلانت در آن مقام چه ســود؟
به غيرتــي كه ببستي كمــر زبهـــر وصـــال
گريست فاني و باقي به حـال بود و نبــود
نشست ديـده به راهــت كه در نظـــر آيــي
فغان زنرگس مست و زبخت خواب آلود
تو حلقــــه در اميـــــد متصــل ميـــــزن
کـه از ايـــاز بــه ناز و نيـــاز با محمـــود
فــراقنامه ي مهـــدي به صبح مــي خواندند
«به ناله ي دف و چنگ و به نغمه ي ني و عود»
